Betri bíla – Yngri konur

Hann var vélstjóri á fraktara og þekkt’ öll heimsins mið,

skarpeygur sem ránfugl og sólbrúnn eins og ryð.

Hann var svo grindhoraður að hann minnti helst á þráð

en heimsspekingur var hann af Guðs náð.

Hann varð að drekka stíft svo tylld’ á honum buxurnar

og er hann var í landi brá hann sér á næsta bar.

við ræddum oft um hamingjunnar innsta leyndardóm,

þá stakk ‘ann út og sagði hægum róm:

„Betri bíla, yngri konur, eldra viskí, meiri pening.“

Hann brosti svo að skein í tóbaksbrúnar tennurnar

og sagði: „Mér er sam’ um frið og betra veðurfar.

Regn og friður er’ að vísu frjóseminn’ í vil

– en fari það, mín vegna, fjandans til.“

Ég sagðist vera skáld, ég vildi sannleik – ekkert spé.

Ég sagðist hvorki vilja bíla, viskí eða fé.

Svo kvaðst ég hafa hugsjónir sem öll mín trú vær’ í.

Hann leit upp, sagði svo: „Þú lýgur því.“

„Betri bíla, yngri konur, eldra viskí, meiri pening.“

Það fauk í mig. Ég greip til hans og send’ann út í horn.

Þar lympaðist hann niður og hann sagði ekki korn.

Fyrr en nokkurn varði var ég rokinn beint á dyr.

Ég hafði aldrei rotað nokkurn fyrr.

En langt er orðið síðan. Ég hef hætt að yrkja ljóð

og ég er löngu hættur við að breyta minni þjóð.

Ef sonur minn vill vita hvað mér lífið hefur kennt,

þá hikstalaust ég segi honum pent:

„Betri bíla, yngri konur, eldra viskí, meiri pening.“

„Betri bíla, yngri konur, eldra viskí, meiri pening.“

„Betri bíla, yngri konur, eldra viskí, meiri pening.“

„Betri bíla, yngri konur, eldra viskí, meiri pening.“