12 Hvítir hestar

Sumar yfir nóttina sína lagði rós,

vökubláir skuggar milli fjalla.

og úti var þetta undarlega ljós,

og mér heyrðist eins og einhver væri að kalla.

Í mér var geygur er gekk ég út á hlað,

ég sá fákana framhjá mér þjóta.

12 hvítir hestar fóru Hvítár forna vað

sá þá fornesku augum á mig gjóta.

Sturlungar riðu þeysireið á þingið

fremstur var hestur með hringvafið fax.

Ég sá þetta skýrt hestana og lyngið,

allir báru reiðmenn við mjöðmina sax.

Það blikað’ á hjálma feigðin í lofti lá,

leiðin á ská móti straumi.

Inn í löngu gengin tíma galdurinn ég sá,

12 hvíta hesta, hlýða taumi.

Fölhvítir gumar fóru geyst þessa nótt,

frá stóðinu reis moldar mökkur.

Hælar börðu síður bæði títt og ótt,

ekki dagsljós og heldur ekki rökkur.

Sturlungar á þeysireið á þingið

fremstur var hestur með hringvafið fax.

Ég sá þetta skýrt ána og lyngið,

og allir báru reiðmenn við mjöðmina sax.

Það dundi í dalnum er hestar hlupu skeið,

hófar muldu grjót inn að kviku.

Ég trúi engin maður hafi áður slíkan reið,

augum litið er þeir frá mér viku.

Ég sá lensur við himininn bera svo hátt,

og skildina bundna við bökin.

Ég sá þetta skýrt þessa Jónsmessu nátt,

sagan hvíslaði þeirra var sökin.

Sturlungar á leið á Lögberg sækja þing

ég gat ekki hreyft mig úr stað.

12 hvítir hestar fóru yfir kjarr og lyng,

yfir Hvítá riðu hið forna vað.