Heimilisfriður

Gaman væri að vera með þér, (a ha ha)

en vandamálið það er (a ha ha)

hvað þú ert alltaf úrill við mig, (a ha ha)

það ætti að sálrannsaka þig.

A ha, heyra þetta,

þér ferst að tala sem ert þumbari og svín,

þér ferst að senda tóninn til mín,

sem sérð ekki neitt nema sjálfan þig,

og skellir svo allri skuldinni á mig,

en þú kannt ekki að skammast þín

og skirrist ei við

að skemma heimilisins frið.

Ég er húsbóndi á heimili hér (það heldur þú já!)

og hræðist ekki vælið í þér (jæja góði!)

og ég pípi á allt kerlingakvein (o, svei attan!)

hvers vegna bjóstu ekki ein?

A ha, heyra þetta,

þú mátt nú þakka fyrir að eiga mig,

engin önnur lítur á þig,

en þú varst nú alveg óður á eftir mér,

af eintómri vorkunn ég bjargaði þér

frá því að verða Hafnarstrætisróni og ræfilsgrey,

svo ertu að rífa þig, – ja svei!

Hvað óhljóð eru í þér? (hvað meinarðu?)

Æptu ekki svona að mér (var ég að því?)

ég veit að ég er alls enginn Guð (það vita nú fleiri!)

en það er ansi mikið puð.

Ég sagði að væri puð

að lifa í hjónabandi hávaðalaust,

og hamast sumar vetur og haust,

við að elska rétt eins og fyrr,

oft vill það verða ógnarstyr.

Í hjónabandsins ólgusjó,

af því við elskum ekki nóg.