Frá Liðnu Vori

Fyrir þennan glugga hef ég gengið mörgum dögum.

Hef gengið þar að morgni dags, en oftar seint á kvöldin.

Og hikandi ég beið þess þá, að bærðust gluggatjöldin,

og brjóst mitt hefur sko   —l—       fið af        þungum æða   slögum.

Og hvítir armar birtust og hjartað brann af gleði,

og hjartað brann af sorg, ef þeir fólu sig í skuggann.

Því hún var bara fimmtán ára og fyrir innan gluggann

og fallegust af öll   —u—        því, sem nokkru sinni skeði.

Og vorið kom í maí, eins og vorin komu forðum,

með vængjaþyt og sólskin og næturkyrrð og angan.

Og kvöld eitt niðri á bryggju hún kyssti mig á vangann.

Það kvöld gekk lítið hj    —ar—       ta í       fyrsta sinn úr skorðum.

Já, skrítið er að hafa verið ungur einu sinni,

og að það skuli hafa verið þessi sami heimur.

Því þá var bara heimurinn handa okkur tveimur,

og hitt var bara     ás    —t—       in, sem brann í sálu     minni.

Og stundum enn, er byrjar að vora um vesturbæinn,

mér verður á að reika þangað einsömlum á kvöldin.

En aldrei framar hvítir armar hreyfa gluggatjöldin,

og húsið verður sjálfsagt       rifið        einhvern næsta daginn.