Stebbi og Lína

Þegar Stebbi fór á sjóinn, þá var sól um alla jörð,

og hún sat á bryggjupollanum hún Lína

Grét í vasaklút og svuntuhorn og svartan skýluklút

Er hún sá á eftir Stebba á hafið út.

Og hann Stebbi út við lunningu á lakkskóm svörtum stóð

upp á Línu renndi karlmannlegum sjónum.

Nei þeir kveðja ekki margir svona ást og svona þrá

eða sigla burtu spariskónum á.

Og hann Stebbi var að hugsa meðan hægt þeir sigldu út

hversu hetjuleg sú kveðjustundin væri

Hlutverk réttu: dapra stúlkan og hinn djarfi ungi sveinn

drengilegur svipur, harður eins og steinn.

Meðan Stebbi var að hugsa þetta höfninn sagði bless

Og á hafsins öldum skipið fór að velta

Yfir borðstokk nokkrar gusur komu glettnum öldum frá

Svo að gefa tók nú spariskóna á.

Og hún Lína enn á bryggjunni svo beygð og döpur sat

Þegar bátur vona hennar aftur sneri

„Upp þú fjandans æludýrið“ öskrað var af dimmum róm

og einhver steig á land í blautum spariskóm.

Já vér sigldu marga hetjuför í huga vorum út

og í hörðum leik af drengjum öðrum báru

En í dagsins heimska lífi, margur draumur okkar þó

varð að deyja því við gátum ekki nóg.