Tú dregur meg sum ein magnetur

Tú dregur meg sum ein magnetur,

sum sól millum stjørnur ert tú

tú vænasta væna av øllum,

so dúnmjúk og lokkandi prúð.

Sjálvt sólin á hásummardegi

er mær bert sum skuggin av tær,

tú eygagóð ert sum Guds móðir,

Gud gævi, tú ognaðist mær.

So leikandi lætt er títt lyndi,

tín rødd sum eitt tónalag er,

við kærleikans kvæði tú lokkar,

sum fevnir um rúmd, lív og verð.

Á kundi eg einaferð kyst teg,

tín barm og títt dúnmjúka hold,

í villasta ástleika fevnt teg,

tá var eg í himni á fold.

Um einki eg av tær kann vinna,

eg elski sum unglingur ørt,

tá bládypið í tínum eygum

meg hevur í ørviti gjørt.

Tú alfagra rúnarbant skaldið,

í ørviti sveimi um teg,

tó hevur tú yngt meg og ment meg,

tí elskaða, signi eg teg.

cord-image