Ég leitaði blárra blóma (Hörður Torfason)

Ég leitaði blárra blóma,

að binda þér dálítinn sveig,

en fölleit kom nóttin og frostið kalt,

á fegurstu blöðin hneig.

En ég gat ei handsamað heldur,

þá hljóma sem flögruðu um mig,

því það voru allt saman orðlausir draumar,

um ástina vorið og þig.

En bráðum fer sumar að sunnan

og syngur þér öll þau ljóð,

sem ég hefði kosið að kveða þér einn,

um kvöldin sólbjört og hljóð.

Það varpar á veg þinn rósum

og vakir við rúmið þitt

og leggur hóglátt að hjarta þínu,

hvítasta blómið sitt.

Ég veit ég öfunda vorið,

sem vekur þig sérhvern dag,

sem syngur þér kvæði og kveður þig,

með kossi hvert sólarlag.

Þó get ég ei annað en glaðst við,

hvern geisla er á veg þinn skín

og óskað að söngur, ástir og rósir,

sé alla tíð saga þín.

cord-image