Alan

Ótal ísaperlur,

hver með sinni gerð,

glita vetrarkvöld á hægri ferð.

Við kynnumst ósköp fáum

svo skamma aftanstund,

þær hverfa´ í hvíta breiðu´ á kaldri grund.

Alan, hvar má sjá nú hver þú varst og hvað þú vildir?

Þú leyndir því svo lengi´ í huga þér.

Alan, enginn veit nú hvað þú hélst og hvort þú skildir

að í orðum oft svo lítil alvara´ er.

Undarlegt er haustið,

grátt á hvítum skóm,

með trega svæfir sumarlagsins óm.

Það breiðir milda blæju

á líf sem áður var

og sveipar rökkurslæðu minningar.

Alan, hvar má sjá nú hver þú varst og hvað þú vildir?

Þú leyndir því svo lengi´ í huga þér.

Alan, enginn veit nú hvað þú hélst og hvort þú skildir

að í orðum oft svo lítil alvara´ er.

Þú leist í myrku lofti slíka sýn

að aldrei sáu önnur augu´ en þín.

Það hlýtur einhver leið að liggja úr dauðra neyð.

Við skulum vaka,

viltu aka hana´ í kvöld.

Við erum öll að reyna

við Gæfu gestaþraut;

með hlátri klaufann sendir hún á braut.

Og afleitt var það ólán

að leiddur varstu frá

þú hafðir aldrei byrjað þrautinni´ á.

Alan, hvar má sjá nú hver þú varst og hvað þú vildir?

Þú leyndir því svo lengi´ í huga þér.

Alan, enginn veit nú hvað þú hélst og hvort þú skildir

að í orðum oft svo lítil alvara´ er.

Þú leist í myrku lofti slíka sýn

villti kannski vonin augu þín?

Það hlýtur einhver leið að liggja úr dauðra neyð.

Við skulum vaka,

viltu aka hana´ í kvöld.