Ár ródkillsins

Hversu mörg líf bara hverfa á augnabliks stundu?

Og hversu mörg voru þau lík sem að krakkarnir fundu?

Tilgangur sálar er tapaður bara sisvona,

titrandi tár á smáblómi hættir að vona.

Kjökrandi sé ég nú kisu með margbrotnar tennur,

kaldur er svitinn sem beint niður bakið mitt rennur.

Máríuerla í mölbrotnum líkama liggur,

máttvana leggst í við hliðina á henni hryggur.

En núna þær sálir fá óskipta athygli

allra við minnumst, já allra við minnumst.

Hver einasta mús, hvert einasta illfygli

hverfa munu’ aldrei, nei, þau eru meira en skrokkar.

Þau öll munu lifa að eilífu’ í minningu okkar.

Því nú er ár, nú er ár ródkillsins.

Aldrei ég gleymi að í þessum heimi

er allt hlekkur í keðju.

Nú er ár, nú er ár ródkillsins.

Hver einasti kjói hver lóa sem spói

mun hvíla í friði og fá sína síðustu kveðju,

síðustu kveðju.

Engill er í hverju einasta þjóðródsins killi,

örlítið hálflamað lamb sem er hálft inn í grilli.

Smánaður þröstur sem smurðist á skítuga rúðu.

Smári sem ég þekki keyrði eitt sinn yfir lúðu.

En núna þær sálir fá vorkunn og virðingu

við þeirra minnumst, já við þeirra minnumst.

Hver einasta kýr, hver ær föst í girðingu

hverfa munu’ aldrei, nei, þau eru meira en skrokkar.

Þau öll munu lifa að eilífu’ í minningu okkar.

Já, höldum nú hátíð, já hátíð í bæ.

Við skundum á Þingvöll og sköfum upp hræ

sem skilin voru’ eftir af ógætnum malbiksins gestum.

Já, við bjóðum til þessarar hátíðar bara sem flestum.

Því nú er ár, nú er ár ródkillsins.

Aldrei ég gleymi að í þessum heimi

er allt hlekkur í keðju.

Nú er ár, nú er ár ródkillsins.

Hver einasti kjói hver lóa sem spói

mun hvíla í friði og fá sína síðustu kveðju,

Já, nú er ár, nú er ár

Aldrei ég gleymi að í þessum heimi

er allt hlekkur í keðju.

Nú er ár, nú er ár

Hver einasti kjói hver lóa sem spói

mun hvíla í friði og fá sína síðustu kveðju,

já, mun hvíla í friði og fá sína síðustu kveðju,

Já, mun hvíla í friði og fá sína síðustu kveðju.