Ástin sem dó

Þó grói gömul sár og gömul þorni tár,

er fyrsta ástin oftast sú sem öðrum munum skár.

Sú ást mig illa sló, úr ofneyslu hún dó,

en atburði og endalokin alltaf man ég þó.

Risastóra kærustu ég átti upp í sveit,

þó ekki væri hún löng, hún var svo guðdómlega feit.

Ekki er hægt í einum brag því öllu að gera skil,

en allt sem prýddi aðra mey, hún áttfalt hafði til.

Þó strekkti hún sig og reyrði fast það stóð oft lítið við,

og stundum fór í miðjum leik að kárna gamanið.

Er skulfu lönd og brustu bönd og botninn fór á stjá,

og konan flæddi út um allt, það var ógurlegt að sjá.

En loksins að því kemur sem kæfði mína ást,

og kærleik minn svo þreytti að á endanum hann brást.

Er teygði ég hann allan út með ástarkrafti og glóð,

þá konugreyið útundan á alla kanta stóð.

Ég geymi nógan ástaryl fyrir ekki stærri mann

Í ótrúlegum stellingum ég kann að brúka hann

en elska bara part og part og part er ekki gott.

Svo laumulega einn laugardag þá læddist ég á brott.