Betlikerlingin

Hún hokin sat á tröppu, en hörkufrost var á

og hnipraði sig saman, uns í kuðung hún lá,

og kræklóttar hendurnar titra til og frá,

um tötrana að       fálma sér    velgju til að ná.

Og augað var svo sljótt, sem þess slokknað hefði ljós,

í stormabylnum tryllta um lífsins voða ós,

það hvarflaði glápandi, stefnulaust og stirt,

og staðnæmdist við ekkert sem var örvæntingarmyrkt.

Á enni sátu rákir og hrukka hrukku sleit,

þær heljarrúnir sorgar, sem að engin þýða veit,

hver skýra kann frá prísund og plágum öllum þeim,

sem píslarvottar       gæf    unnar líða hér í heim.

Á enni sátu rákir og hrukka hrukku sleit,

þær heljarrúnir sorgar, sem að engin þýða veit,

hver skýra kann frá prísund og plágum öllum þeim,

sem píslarvottar       gæf    unnar líða hér í heim.

Hún var kannski perla, sem týnd í tímans haf

var töpuð og götuð svo enginn vissi af,

eða gimsteinn, sem forðum var greyptur láns í baug,

en glerbrot var hún orð    in á mannfélagsins haug.

en glerbrot var hún orð    in á mannfélagsins haug.