Bjargráðin

Ég spurði Hermann hvað hann héldi verða best,

Ráð undir rifi hverju kappinn hafa lést – hann sagði:

ú í    ú a a, ting teng valla valla bing bang.

ú í    ú a a, ting teng valla valla bing bang.

Ég gerði mig ei ánægðan til Gylfa heim ég fór,

Þar sungu æskuglaðir gestir einum kór:

ú í    ú a a, ting teng valla valla bing bang.

ú í    ú a a, ting teng valla valla bing bang.

Mér fannst ég hafa fengið nóg af hagfræðinni þeirra,

sem fjandakornið skild’ ég ekkert í.

Og vildi meira alþýðlegri útleggingu heyra,

á öreiganna vit þess vegna flý.

Og fyrir verður sá sem þeirra fremstur talinn er,

út um glugga kádiljáks hann kyrjar upp með sér:

ú í    ú a a, ting teng valla valla bing bang.

ú í    ú a a, ting teng valla valla bing bang.

Og nú var aðeins einn eftir af okkar bestu mönnum,

sem alltaf er svo hreinskilinn og klár.

og mylur niður fjendurna með mælskunni í hrönnum,

mjúkur, sterkur, liðugur og frár.

Ég leitaði að Bjarna sem að best veit hlutina,

Hann var að fara með gömlu góðu gulu bókina – hann sagði:

ú í    ú a a, tingi tangi valla valla bing bong.

ú í    ú a a, tingi tangi valla valla bing bong.