Em
Ég er fæddur undir „Fjallinu“
G
en mér féll ekki líf í sveit.
B
Mér fannst búskapurinn baslið tómt
am
en borgin gefa fyrirheit.
c
Og með þungri og vaxandi þrá,
B
em
þangað hugurinn leit.
em
Svo eyrði ég loks ekki lengur
G
ég hafði látið mig dreyma nóg.
B
Ég fékk ekki fararleyfi.
am
Fór ég þó.
c
Og yfir fjöll og firnindi
B
em
að finna gæfuna þar sem hún bjó.
em
G
Svo sá ég borgina bera við blámann;
B
Ég féll í stafi af fögnuði.
am
Ég fann hvorki heimþrá né klökkva.
c
Og á kaf í leiftrandi ljóshafið
B
em
lét ég mig sökkva og sökkva.
B
Björt ljós, borgarljós!
c
am
Þið blekktuð mig eins og alla fyrr og síðar.
B
Váljós, villuljós!
C
am
Ég verð í þessum sporum dagshríðar.
G
am
Ég hata ’þig borg eins og hjartað í brjósti mér,
am
B
því hendurnar ’þínar banvænu eru svo blíðar.
em
Ég var sonur bóndans á bænum
G
með blá augu og ljósa lokka.
B
Og „drottningar“ gera sér dælt við mig,
am
þær vilja dufla við litla „hnokka“
c
Þær hvísla’ að mér hásar: „Þú ert svo hrár og ferskur
B
em
hjartað mitt! Láttu nú klárinn ’þinn brokka!“
em
Og með koss á kirsuberjavörum
G
kúri ég mig hjá ’þeim öllum
B
með „augnskugga, maskara, eye-liner“
am
ættaður lengst ofan úr fjöllum.
c
„Þú ert svo krúttlegur hvísla ’þær
B
em
og kominn af tröllum.“
em
Og þyngdaraflið það örmagnast
G
tíma’ og eilífð er varpað fyrir róða
B
og það snjóar „ómynni“ og „alsælu“
am
upp af speglinum góða
c
og björt ljósin þau blinda mig.
B
em
En á borgina felur móða.
B
Björt ljós, borgarljós!
c
am
Þið blinduðuð mig eins og alla fyrr og síðar.
B
Váljós, villuljós!
C
am
Ég verð í þessum sporum dagshríðar.
G
am
Ég hata ’þig borg eins og hjartað í brjósti mér,
am
B
því hendurnar ’þínar banvænu eru svo blíðar.
em
Ég hef ekki lengur mína lokkandi brá.
G
Lífið tók ’hana frá mér.
B
Sú litla og stopula stund sem ég stóð hér við
am
’hún er skráð öll á’ mér
c
og til þess eru vítin að varast ’þau.
B
em
Það vill enginn lengur sofa hjá mér.
em
Og þannig fór um ferðina mína:
g
Hún er fljót! Sögð er restin.
B
Á klósettinu á stöðinni þar sit ég og svitna.
am
Þeir segja að ’það sé pestin.
c
En dauðinn hann hinkrar við dyrnar.
B
em
Ó, Drottinn minn! Bara’ að ég væri laus við frestinn.
em
Það er dimmt þó sé ég dálítið til
G
því á dyrnar er komin rifa
b
Ég hlusta eftir hljóði.
am
Ég heyri klukkuna tifa.
c
Það er sjálfsagt nokkuð síðbúið:
B
em
„En svo læra menn að lifa!“
G
Em
C
B
