Ég fór til Möggu

Það gerðist hér áður fyrr suður með sjó

er aleinn í skítugri verbúð ég bjó.

Ég rölti á ball til að reyna við þig

en þú varst sem andskotinn sjálfur við mig.

Svo viðskotaill og þrútin og þver

þótt kjaftaði nú sérhver tuska á mér

þá virtist minn síðasti séns fyrir bí.

En ég kunni aldeilis ráð við því

Ég fór til Möggu því hún er svo andskoti hress.

Ég fór til Möggu og hún sagði alls ekki bless.

Ég fór til Möggu, hún tekur svo vel á móti þeim

sem fara til Möggu því engin nennir með þeim heim.

Hún Magga er skvísa sem gefur af sér

ef saltið í grautinn þú hefur með þér.

Hún elskar að elska þá ástlausu menn

sem hamingju kaupa sér einn dag í senn.

Svo þegar þú neitaðir boði um knús

ég leitað‘í silfurgrátt bárujárnshús.

Þar hlýju og skilning ég fljótlega fann

því Magga hún kann sko að gæla við mann.

Ég fór til Möggu því hún er svo andskoti hress.

Ég fór til Möggu og hún sagði alls ekki bless.

Ég fór til Möggu, hún tekur svo vel á móti þeim

sem fara til Möggu því engin nennir með þeim heim.

Með útsjónarsemi og hugviti sínu

Læknar hún karlmannsins hörðustu pínu.

Ég fór til Möggu því hún er svo andskoti hress.

Ég fór til Möggu og hún sagði alls ekki bless.

Ég fór til Möggu, hún tekur svo vel á móti þeim

sem fara til Möggu því engin nennir með þeim,

engin nennir með þeim!

Engin nennir með þeim he      im.