Ég vitja þín æska

Ég    vitja þín æska um veglausan mar

eins og vinar af horfinni strönd.

Og ég man það var vor er mættumst við þar

þá var morgunn um himinn og lönd.

Þar var söngfuglamergð, öll á flugi og ferð

en þó flaug enginn glaðar sinn veg

og um heiðloftin blá vatt sér væng sínum á

og sér vaggaði léttar en ég.

Þá    söng ég um ástina sigurljóð tóm

og um sakleysi, æsku og frið.

Og ég leitaði upp öll hin ljúfustu blóm

til að leggja þau hjarta mitt við.

Kossar margtóku þá unga eldheita þrá

sem að eilífðin gæti ekki kælt.

Hvað hún helg var og hrein vita vorkvöldin ein

og hve vinina dreymdi þá sælt.

Og    man ég það löngum hvað blómið var blítt

er við brjóstið mitt hallaði sér.

Mér    fannst þá sem Guð hefði gert það svo frítt

og hann geymdi það rétt handa mér.

Öll hin fegurstu blóm urðu allslaus og tóm

ef þau urðu mér dálítið kunn.

eftir örstuttan leik, var hver blómkróna bleik

og hver bikar var tæmdur í grunn.