Dag einn þegar allt er með felldu í afdalnum
býst Eyjólfur bóndi að huga að sækúm í hafinu
með herðakistil og klumbufót sinn þjóðkunnan
klöngrast hann leið sína hnjótandi í skósíðu trafinu.
Ekki hefur Eyjólfur lengi dorgað
þegar einhyrningur kynja og kostagripur
með gullbúinn söðul glitrandi silfurmél
gneggjar og prjónar í fjallsrót svo fimur og lipur.
Eyjólfur bóndi hlýðir kalli klársins,
kýr úr sjó víkja úr huga nokkra hríð,
staulast í átt til dýrsins grandvar og gætinn,
grunar margt sitt og læðist á sveig upp í hlíð.
Fágæt skepnan skimar líkt og dreymin
skásettum augum í kringum sig kankvíslega,
bóndi hyggst grípa í fax en finnur ekki,
fákur er horfinn á veg allra vega.
Rís upp Eyjólfur einhyrningur er braut
óborin von í brjósti dauðanum deyr
röltir niður brattann til beljandi hafsins
bíður eilífð en sækýr eru ei meir.
G~D
Bm
Dsus4
D
A
Em
G~B
Asus2
A~D
Asus4
G