Framhald af Botníu

Þótt Botnía væri, besti kvenkosturinn hér

og blíðust allra meyja, á fimmtugsaldi hún er.

og hasarkroppur væri og vissi ekki sitt vamm,

og vægi meira en 300 pund og ég elskaði sérhvert gramm.

Ég hætti undireins við Botníu,

hún var alltof stór í rúminu.

Og sofnaði aldrei fyrr en eftir tólf,

og þá sparkaði hún mér út á gólf.

Svo át hún á við heilan her

og hafði ekkert handa mér sem étandi er.

Ég splæsti þá í alveg spesialt rúm,

sem var örugglega stærri en hún.

Það dugði ágætlega í eina nótt,

en það gaf sig bara allt of fljótt.

Er Botnía eitt sinn braust um fast,

sprakk botninn út um tvist og bast og rúmið brast

hún lá þarna rotuð í rústunum,

í rusli á sokka-leistunum.

Ég loftaði henni ekki fremur en fíl,

og fór því og hringdi á kranabíl.

En er ég kvekktur kastaði þar mæðinni,

kom kallinn sem bjó á neðri hæðinni.

og sagði að ljósakrónan hefði losnað af,

og lenti í höfði tengdamömmunar.

Hann kýldi mig og kíki mér gaf,

og kenndi mér um að kelling hafði lifað af.