Er vetrarnóttin hjúpar hauður
í húmsins dökka töfra lín
og báran smá í hálfum hljóðum
við hamra þylur kvæðin sín.
Á vængjum drauma sálir svífa
frá sorg er dagsins gleði fól
fyrir austan mána og vestan sól.
Þótt örlög skilji okkar leiðir
í örmum drauma hjörtun seiðir
ástin heit, sem fjötra alla brýtur
aftur tendrast von, sem löngum kól.
Við stjörnuhafsins yztu ósa
glöð við njótum eilífs ástaryndis
fyrir austan mána og vestan sól.
Bm
A
Am
C
B7
Dm
D
G7
E7
F~m
E
G
Bm7b5