Gömul spor

Nú vefur mig að hjarta sínu nóttin, hlý og hljóð,

og hláturmildur roði’ í vestri skín.

Á minninganna strengjum vakna æsku ástar ljóð

sem eitt sinn kvað ég fagnandi til þín.

Ó, manstu ekki kvöldið sem við þráðum þú og ég

og þræddum döggvott grasið beggja spor.

Því æskan á í sólskininu’ að gangaglöð sinn veg,

við gleymdum okkur bæði þetta vor.

Og vornóttin er ungum vinum aldrei nógu löng

þó allar góðar vættir haldi vörð.

Í lágnættinu hlýddum við á villtan svanasöng

við safaríkan ilm úr grænni jörð.

Við höfum kannske, vina, aldrei verið nógu góð

og vakað helst til stutt í heitri þrá.

En leiðir okkar skildust fljótt við koss og kveðjuljóð

sem kliðmjúk nóttin aðeins heyrði’ og sá.

Ég horfi inn í kvöldroðann, því æska mín er öll,

á örlögunum fáir kunna skil.

En þú ert fangi’ í dalnum þínum, bak við bláhvít fjöll

og bíður þess sem aldrei verður til.

Því hvert sinn þá er gróandinn fær minnst við mildan svörð

í minningum þú kemur sérhvert vor.

Þá leiðumst við í sólskininu glöð um græna jörð

sem geymir okkar löngu horfnu spor.