Heimilisfriður veiðimannsins

Gaman væri að veiða með þér

en vandamálið það er,

að þú ert alltof ónýt við streð.

Við getum ekki haft þig með.

Aha, heyra þetta.

Þér ferst að tala eins og Tarsan til mín,

tæplega kvensterkur og feitur sem svín.

Þú sérð ekkert nema silung og lax

svífandi í loftinu – ja það er nú bags

að eyða öllum helgum við að hanga úti í á

og koma heim með tvo og þrjá.

Þetta er heilbrigt og heillandi sport, (Hún) Það er nú helst!

og þekkist hvergi raup eða gort. (Hún) Þú segir ekki!

Þetta er framleiðsla og forretning góð,

sem sæmir fiskiþjóð.

Aha, heyra þetta.

Á nú að telja manni trú um það hér,

að tittirnir sem þú ert að veiða handa mér

borgi allt þitt bruðl og sukk,

brennivín og kvennakrukk.

Nei, slíkir atvinnuvegir eru alls ekkert vit,

án þess að haft sé eftirlit.

Nei – nú varð mér um og ó. (Hún) Hvað meinarðu?

Finnst þér ég veiði ekki nóg? (Hún) Sagði ég það?

Þar er ég sammála þér – það veit guð. (Hún) Mikið var!

En það er ansi mikið puð. (Hún) Ha?

Ég sagði að það væri það.

Að lifa í hjónabandi hávaðalaust

og hamast sumarið allt fram á haust,

við að veiða alls ekki neitt.

Auðvitað finnst frúnni það leitt,

vill enga veiðimennsku – og þó

af því við veiðum ekki nóg.