Hríseyjar-Marta

Hún Hríseyjar-Marta

með hárið sitt svarta

var fræg fyrir kátínu forðum á síld.

Og það hressti okkur alla

að heyra hana kalla:

“Hæ, tunnu!, Hæ, tunnu!. Hæ, salt, meira salt!”

Hún Hríseyjar-Marta

aldrei heyrðist hún kvarta

þótt hún fengi ekki hænublund nótt eftir nótt.

Og það hressti okkur alla

að heyra hana kalla:

“Hæ, tunnu!, Hæ, tunnu!. Hæ, salt, meira salt!”

Hún Hríseyjar-Marta

með hárið sitt svarta

Hún veiktist af hósta eitt haustið og dó.

Og það hryggði okkur alla

að hún hætti að kalla:

“Hæ, tunnu!, Hæ, tunnu!. Hæ, salt, meira salt!”

Hún Hríseyjar-Marta

með hárið sitt svarta

hún gat ekki legið í gröfinni kjur.

Og það hressti okkur alla

að heyra hana kalla:

“Hæ, tunnu!, Hæ, tunnu!. Hæ, salt, meira salt!”

Þó öll síldin sé flúin

og öll söltun sé búin,

stendur Marta á planinu nótt eftir nótt.

Og það hressir enn alla

að heyra hana kalla:

“Hæ, tunnu!, Hæ, tunnu!. Hæ, salt, meira salt!”