Í sal hans hátignar

Í sal Hans Hátignar konan kom,

en konan eitthvað domm var.

Þá tók Hann stóra flösku fram;

í flösku þeirri romm var.

Og konan gladdist, og kóngsins drykk

hún kurteis að vörum sér bar.

Svo bauð hann henni að breskum    sið

að bragða hjá sér viskí   ið,

en hellti þó sérríi sam  an    við,

því Hann séntilmaður var,

því að séntilmaður Hann var.

Hann bauð henni sæti við borð úr eik

og breskum réttum hlaðið.

Já, þar var bæði beikon og egg

og blessað marmelaðið.

Og konan gladdist og gleypti fljótt

þær gómsætu kræsingar;

því rétt sem aðrir ís  lenskir

hún aldrei hafði neitt bragðað    fyrr

nema gellur og hausa og graðhestaskyr

eða grásleppur kasúldnar.

Slíkt er talið þjóðlegt þar.

Af víni konan var orðin ör

og augun tekin að glansa.

Þá bukkaði kóngur og beygði sig

og bauð henni upp að dansa.

Og konan með brosi því boði tók

og blævænginn sundur dró.

Og út á gólfið þau lið  u    létt

í Loðvíks 14.    men  ú   ett;

og konan var orðin svo kó  kó   kett

að í kóngi hjartað sló troppó forte, allegrettó.

Og nóttin kom, og konan sig

klæddi hægt og seint úr;

(en reyndar þó, hún furðu fljótt

var farin alveg hreint úr).

Og kóngur í hjartanu fögnuð fann

og fiðring hér og þar;

því brjóst hennar voru býsna    stór,

og barmurinn reis eins og ólg  u   sjór,

en sjálfur úr engu samt Hann fór,

því Hann séntilmaður var,

því að séntilmaður Hann var.