Áður var nóg af síld í sænum
sunnan frá Gerpi að Skagatá.
Þá var nú fjör í fiskibænum,
Braskarar voru þá fljótir að fitna,
fengu stelpurnar meira en nóg —
nú er sko orðin öldin önnur,
Svo höldum við hafnar til
og létta okkur strangan dag.
En léleg var híran, þótt lengi við biðum
lukkunnar stóru norður þar, —
en svellandi er úti á síldarmiðum,
Drekka þar saman rennandi rauðvín
ránardætur og him ins ký —
Í bröggunum slelpurnar buðu uppá kaffi
— og brjóstin sín ung og hlý.
— æ, gráttu ekki ástin mín,
í fjarska ég minnist þín.
Svo siglum við suður á land,
því síldin er komin þar. —
og berjast, um stelpurnar.
C
C~dim7
G~D
E7
Am
D
G
D~
Í Grindavík drukkum við daga og nætur,
drungaleg ströndin og veður höst.
Þar eru heiðvirðar heimasætur,
Aldrei sáum við Sölku Völku
já, sú hefði kunnað að það frans ka lag.
En geltandi rakkarnir gáfu til kynna
Svo höldum við hafnar til
hreistraðir uppfyrir haus.
Að síðustu lentum við út í Eyjar,
þó oft er þar garri og sjávarrót.
Þar eru glettnar glæsimeyjar,
sem gefa okkur undir fót.
Um eftirköstin þær aldrei hugsa,
því ástin er þeirra hjart ans geim.
Fyrst stígum við dansinn stundarlengi
og stingum svo af með þeim.
Svo höldum við hafnar til
og létta okkur strangan dag.
C~
Ddim7
G~~D~
F7
A~m
D~
G~
E
Úr suðrinu fljúga sólskinsdagar.
Sumarið heilsar um strönd og ver.
Lifna þá aftur landsins hagar
Ungir við leitum æfintýra
á ólgandi veraldarrút unni,
þar til að endingu loks við lendum
og kraumi í hjónabandsröst.
og stefnum til betri hags,