Inga Stína

Viðmjúk golan vermir fjallasal     inn,

vorið breiðist yfir land og sjó.

Niður kletta þeytist glettin, lítil falleg lind,

læðist skýjaklakkur bak við gráan fjallatind.

Hvönnin vex á lágum lækjarbakk    a

lyngið prýðir slakka, holt og mó.

Litlum krónum blómin bifa,

biðja þess að fá að lifa

sumarið í fegurð friði og ró.

Inga Stína læðist út í lund    inn,

leiftrar sólin heit um fjöllin blá.

Vorgolan í laufkrónunum léttan stígur dans,

liggur hún í grasinu og bíður unnustans.

Þar sem hana dýrðarstundir dreym    ir,

í dagsins önn með brjóstið fullt af þrá.

Þar sem ylur kærleiks kossa

kveikir heitan ástarblossa

og ljúfa þrá í allt sem ekki má.

Góðar stundir oftast taka end     a,

því enginn kann á hamingjunni skil.

Sumir hafa í gleði sinni faðmað heldur fast,

farið út í grænan lund og skynditrúlofast.

Inga Stína hnuggin situr heim    a

hlýjar sér við minninganna yl.

Því nú er hún að fitna að framan

og finnst þetta ekki lengur gaman,

unnustinn er farinn fjandans til.