Íslenskt Vögguljóð á Hörpu (einföld útgáfa)

Ég skal vaka og vera góð

vininum mínum smáa,

meðan óttan rennur rjóð

roðar kambinn bláa,

og Harpa sýngur hörpuljóð

á hörpulaufið gráa.

Stundum var í vetur leið

veðrasamt á glugga;

var ekki einsog væri um skeið

vofa í hverjum skugga?

Fáir vissu að vorið beið

og vorið kemur að hugga.

Sumir fóru fyrir jól,

fluttu burt úr landi,

heillum snauðir heims um ból

hús þeir byggja á sandi.

Í útlöndum er ekkert skjól,

eilífur stormbeljandi.

Þar er auðsýnt þurradramb

þeim sem út er borinn,

eingin sól rís yfir kamb

yfir döggvuð sporin.

Þar sést hvorki lítið lamb

né lambagras á vorin.

Þá er börnum betra hér

við bæarlækinn smáa,

í túninu þar sem tryppið er.

Tvævetluna gráa

skal ég góði gefa þér

og gimbilinn hennar fráa.

Og ef þig dreymir ástin mín

Oslóborg og Róma,

vængjaðan hest sem hleypur og skín,

hleypur og skín með sóma,

eg skal gefa þér uppá grín

alt í sykri og rjóma.

Einsog hún gaf þér íslenskt blóð,

úngi draumsnillíngur,

megi loks hin litla þjóð

leggja á hvarm þér fíngur,

á meðan Harpa hörpuljóð

á hörpulaufið sýngur.

cord-image