Jólasveinarnir

Segja vil ég sögu

af sveinunum þeim,

sem brugðu sér hér forðum

á bæina heim.

Þeir uppi á fjöllum sáust,

F~m

-eins og margur veit,-

í langri halarófu

á leið niður í sveit.

Grýla var þeirra móðir

og gaf þeim tröllamjólk,

en pabbinn Leppalúði,

-það var leiðindafólk.

Þeir jólasveinar nefndust,

F~m

-um jólin birtust þeir,

og einn og einn þeir komu,

en aldrei tveir og tveir.

Þeir voru þrettán

þessir heiðursmenn,

sem ekki vildu ónáða

allir í senn

Að dyrunum þeir læddust

F~m

og drógu lokuna úr.

Og einna helst þeir leituðu

í eldhús og búr.

Lævísir á svipinn

þeir leyndust hér og þar,

til óknyttanna vísir,

ef enginn nærri var.

Og eins, þó einhver sæi,

F~m

var ekki hikað við

að hrekkja fólk – og trufla

þess heimilisfrið.

Stekkjastaur kom fyrstur,

stinnur eins og tré.

Hann laumaðist í fjárhúsin

og lék á bóndans fé.

Hann vildi sjúga ærnar,

F~m

-þá varð þeim ekki um sel,

því greyið hafði staurfætur,

-það gekk nú ekki vel.

Giljagaur var annar,

með gráa hausinn sinn.

-Hann skreið ofan úr gili

og skaust í fjósið inn.

Hann faldi sig í básunum

F~m

og froðunni stal,

meðan fjósakonan átti

við fjósamanninn tal.

Stúfur hét sá þriðji,

stubburinn sá.

Hann krækti sér í pönnu,

þegar kostur var á.

Hann hljóp með hana í burtu

F~m

og hirti agnirnar,

sem brunnu stundum fastar

við barminn hér og þar.

Sá fjórði, Þvörusleikir,

var fjarskalega mjór.

Og ósköp varð hann glaður,

þegar eldabuskan fór.

Þá þaut hann eins og elding

F~m

og þvöruna greip,

og hélt með báðum höndum,

því hún var stundum sleip.

Sá fimmti Pottaskefill,

var skrítið kuldastrá.

-Þegar börnin fengu skófir

hann barði dyrnar á.

Þau ruku’upp, til að gá að

F~m

hvort gestur væri á ferð.

Þá flýtti’ ann sér að pottinum

og fékk sér góðan verð.

Sá sjötti Askasleikir,

var alveg dæmalaus.-

Hann fram undan rúmunum

rak sinn ljóta haus.

Þegar fólkið setti askana

F~m

fyrir kött og hund,

hann slunginn var að ná þeim

og sleikja á ýmsa lund.

Sjöundi var Hurðaskellir,

-sá var nokkuð klúr,

ef fólkið vildi í rökkrinu

fá sér vænan dúr.

Hann var ekki sérlega

F~m

hnugginn yfir því,

þó harkalega marraði

hjörunum í.

Skyrjarmur, sá áttundi,

var skelfilegt naut.

Hann hlemminn o’n af sánum

með hnefanum braut.

Svo hámaði hann í sig

F~m

og yfir matnum gein,

uns stóð hann á blístri

og stundi og hrein.

Níundi var Bjúgnakrækir,

brögðóttur og snar.

Hann hentist upp í rjáfrin

og hnuplaði þar.

Á eldhúsbita sat hann

F~m

í sóti og reyk

og át þar hangið bjúga,

sem engan sveik.

Tíundi var Gluggagægir,

grályndur mann,

sem laumaðist á skjáinn

og leit inn um hann.

Ef eitthvað var þar inni

F~m

álitlegt að sjá,

hann oftast nær seinna

í það reyndi að ná.

Ellefti var Gáttaþefur

-aldrei fékk sá kvef,

og hafði þó svo hlálegt

og heljarstórt nef.

Hann ilm af laufabrauði

F~m

upp á heiðar fann,

og léttur, eins og reykur,

á lyktina rann.

Ketkrókur, sá tólfti,

kunni á ýmsu lag.-

Hann þrammaði í sveitina

á Þorláksmessudag.

Hann krækti sér í tutlu,

F~m

þegar kostur var á.

En stundum reyndist stuttur

stauturinn hans þá.

Þrettándi var Kertasníkir,

-þá var tíðin köld,

ef ekki kom hann síðastur

á aðfangadagskvöld.

Hann elti litlu börnin,

F~m

sem brostu glöð og fín,

og trítluðu um bæinn

með tólgarkertin sín.

Á sjálfa jólanóttina,

-sagan hermir frá,-

á strák sínum þeir sátu

og störðu ljósin á.

Svo tíndust þeir í burtu,

F~m

-það tók þá frost og snjór.

Á Þrettándanum síðasti

sveinstaulinn fór.

Fyrir löngu á fjöllunum

F~m

er fennt í þeirra slóð.

-En minningarnar breytast,

í myndir og ljóð.

cord-image

F~m

cord-image

Quick Navigate

Quick Navigate

Follow us