Konan sem kyndir ofninn minn

Eg finn það gegnum svefninn,

að einhver læðist inn

með eldhúslampann sinn,

og veit, að það er konan,

sem kyndir ofninn minn,

sem út með ösku fer

og eld að spónum ber

og yljar upp hjá mér,

læðist út úr stofunni

og lokar á eftir sér.

Eg veit, að hún á sorgir,

en segir aldrei neitt,

þó sé hún dauðaþreytt,

hendur hennar sótugar

og hárið illa greitt.

Hún fer að engu óð

er öllum mönnum góð

og vinnur verk sín hljóð.

Sumir skrifa í öskuna

öll sín bestu ljóð.

Eg veit, að þessi kona

er vinafá og snauð

af veraldlegum auð,

að launin, sem hún fær,

eru last og daglegt brauð.

En oftast er það sá,

sem allir kvelja og smá,

sem mest af mildi á.

Fáir njóta eldanna,

sem fyrstir kveikja þá.

cord-image