Krummavísur

Krummi svaf í klettagjá,

verður margt að meini,

fyrr en dagur fagur rann

undan stórum steini.

Allt er frosið úti gor,

svengd er metti mína,

ef að húsum heim ég fer

seppi’ úr sorpi’ að tína.

Öll er þakin ísi jörð,

fleygir fuglar geta,

en þó leiti út um mó,

hvað á hrafn að éta?

Á sér krummi ýfði stél,

flaug úr fjallagjótum,

lítur yfir byggð og bú,

veifar vængjum skjótum.

Sálaður á síðu lá

fyrrum frár á velli,

“Krúnk, krúnk! nafnar, komið hér!

krás á köldu svelli.

cord-image