Mescalin

Jafnvel þótt himininn dragi gluggatjöld sín frá,

liggur dáleiðandi þokan glugga þínum á.

Himininn brotnar í ljóðum, nakið undur,

kristaldýr í garðinum molnar sundur.

Hálfluktum augum starði ég inn,

rafmagnað ljósið strauk mína kinn

Hvíslandi þögnin reis úr dval’ í gær,

bergmál vorsins í garðinum hennar grær.

Á heitum kvöldum hún kallar mig sinn vin,

með augu eins og demanta, sem lýsa upp himininn.

Hún dansar fram á nætur í tunglsljósinu, tryllt,

gulli roðið hár hennar þyrlast úfið, villt. O-o-o-o-ó-ó

Garðinn hennar vöktuðu sex japanskir vígamenn,

sem aldrei fóru af verðinum, nema einn og einn í senn.

Ef þú vilt hana gleðja skaltu senda á morgun blóm,

hún hefur stærra hjarta, dýpri augu, en páfinn í Róm.

Jafnvel þótt himininn dragi gluggatjöl sín frá,

mun dáleiðandi þokan liggja glugga þínum á.

Augu þín sljóvga líkt og þú rýnir í svartan hyl,

milli þíns og drauma hennar liggur fingurbreytt bil. O-o-o-o-ó-ó