Metta mittisnetta

Ég hugsa of á kvöldin um löngu liðna tíð,

um sumarnætur bjartar á Sigló fyrir stríð,

þegar hún Me-metta,

mittisnetta,

steig við piltana

polkadansinn létta.

Ég læddist meðfram veggjum, og lítið á mér bar,

því feiminn mjög ungur og óreyndur ég var,

þegar hún Me-metta,

mittisnetta,

steig við piltana

polkadansinn létta.

Ég heyrði að væri suðrænt og sjóðheitt hennar blóð,

og eins og töfrum sleginn á öndinni ég stóð

þegar hún Me-metta,

mittisnetta,

steig við piltana

polkadansinn létta.

Í rauðu pilsi var hún með röndum fjólublám,

það sviptist oft og lyftist alveg upp að hnjám,

þegar hún Me-metta,

mittisnetta,

steig við piltana

polkadansinn létta.

Og undir hvítri blússu reis barmur hennar stór,

og undarlegur straumur um æðar mínar fór,

þegar hún Me-metta,

mittisnetta,

steig við piltana

polkadansinn létta.

Og eitt sinn var mér litið í augu hennar dökk,

og hjartað í mér barðist og hoppaði og stökk,

þegar hún Me-metta,

mittisnetta,

steig við piltana

polkadansinn létta.

Nú styttist hjá mér æfin og ellinnar ég bíð,

og hugsa oft á kvöldin um löngu liðna tíð,

þegar hún Me-metta,

mittisnetta,

steig við piltana

polkadansinn létta.