D
D7
G
Hann Mundi á sjóinn í fyrsta sinn fór
D
A7
D
á fjórtánda árinu, lítill og mjór.
D7
G
Og það sem hann dró hirti húsbóndi hans
D
A7
D
og hét því að koma’ honum þannig til manns.
A7
Og þá stundi Mundi:
D
D7
G
„Þetta er nóg! Þetta er nóg!
D
G
Ég þoli ekki lengur
A7
D
að þvælast á sjó.“
D
D7
G
Hjá Munda var lítið um leik eða hvíld.
D
A7
D
Hann lenti eftir fermingu norður á síld
D7
G
og síðan á línu og síðan á net
D
A7
D
og síðan á línu og aftur á net.
A7
Og þá stundi Mundi:
D
D7
G
„Þetta er nóg! Þetta er nóg!
D
G
Ég þoli ekki lengur
A7
D
að þvælast á sjó.“
D
D7
G
Og æska hans leið, og hann vann og hann vann,
D
A7
D
því vinnan hún „göfgar og bætir hvern mann.“
D7
G
En lítið var það sem úr býtum hann bar,
D
A7
D
því bláblönk að jafnaði útgerðin var.
A7
Og þá stundi Mundi:
D
D7
G
„Þetta er nóg! Þetta er nóg!
D
G
Ég þoli ekki lengur
A7
D
að þvælast á sjó.“
D
D7
G
Hann varð af því hokinn, hann varð af því grár
D
A7
D
að velkjast á togurum þrjátíu ár.
D7
G
Í stórsjó og ágjöf hann stóð sína plikt
D
A7
D
með sting fyrir brjósti og króníska gigt.
A7
Og þá stundi Mundi:
D
D7
G
„Þetta er nóg! Þetta er nóg!
D
G
Ég þoli ekki lengur
A7
D
að þvælast á sjó.“
D
D7
G
Í hífingu eitt sinn hann hentist á vír,
D
A7
D
og hurfu þar fingur hans tveir eða þrír.
D7
G
Í annað sinn bobbing hann oná sig fékk,
D
A7
D
og eftir það haltur og skakkur hann gekk.
A7
Og þá stundi Mundi:
D
D7
G
„Þetta er nóg! Þetta er nóg!
D
G
Ég þoli ekki lengur
A7
D
að þvælast á sjó.“
D
D7
G
Til fimmtugs hann þraukaði, en þá fékk hann slag,
D
A7
D
og það gerðist einmitt á sjómannadag.
D7
G
Og sungið var þá eins og sungið er enn
D
A7
D
um særokna, vindbarða Hrafnistumenn.
A7
Og þá stundi Mundi:
D
D7
G
„Þetta er nóg! Þetta er nóg!
D
G
Ég þoli ekki lengur
A7
D
að þvælast á sjó.
D7
D
A7
G
