Ólafur Liljurós

Ólafur reið með björgum fram.

Villir hann, stillir hann.

Hitti’ hann fyrir sér álfarann.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

Þar kom út ein álfamær.

Villir hann, stillir hann.

Sú var ekki Kristi kær.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

Þar kom út ein önnur,

Villir hann, stillir hann.

hélt á silfurkönnu.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

Þar kom út hin þriðja,

Villir hann, stillir hann.

með gullband um sig miðja.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

Þar kom út hin fjórða,

Villir hann, stillir hann.

hún tók svo til orða:

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

„Velkominn Ólafur liljurós!

Villir hann, stillir hann.

Gakk í björg og bú með oss“.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

„Ekki vil ég með álfum búa,

Villir hann, stillir hann.

heldur vil ég á Krist minn trúa“.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

„Bíddu mín um eina stund,

Villir hann, stillir hann.

meðan ég geng í grænan lund“.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

Hún gekk sig til arkar,

Villir hann, stillir hann.

tók upp saxið snarpa.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

„Ekki muntu svo héðan fara,

Villir hann, stillir hann.

að þú gjörir mér kossinn spara“.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

Ólafur laut um söðulboga,

Villir hann, stillir hann.

kyssti frú með hálfum huga.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

Saxinu’ hún stakk í síðu,

Villir hann, stillir hann.

Ólafi nokkuð svíður.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

Ólafur leit sitt hjartablóð,

Villir hann, stillir hann.

líða niður viðhestsinshóf.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

Ólafur keyrir hestinn spora,

Villir hann, stillir hann.

heim til sinnar móður dyra.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

Klappar á dyr með lófa sín:

Villir hann, stillir hann.

„Ljúktu’ upp, kæra móðir mín“.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

„Hví ertu fölur og hví ert fár,

Villir hann, stillir hann.

eins og sá með álfum gár“?

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

„Móðir, ljáðu mér mjúka sæng.

Villir hann, stillir hann.

Systir, bittu mér síðu band“.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

Ei leið nema stundir þrjár,

Villir hann, stillir hann.

Ólafur var sem bleikur nár.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

Vendi ég mínu kvæði í kross,

Villir hann, stillir hann.

sankti María sé með oss.

Þar rauður loginn brann.

Blíðan lagði byrinn undan björgunum,

blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.

cord-image

Quick Navigate

Quick Navigate

Follow us