Plássið

Lángt fyrir handan hafið salta gráa,

þar hímir pláss á bökkum úfins sjávar,

þar flökta guði sviftir menn og mávar,

móðirin vakir í tómthúsinu lága.

Þarna er ein snót sem þekti ég dáldið fyrrum,

þessari hef ég sofið á armi stundum.

Í ást og hatri úng við saman undum.

Nú andvarpar hún föl á beði kyrrum.

Hún rís á fætur fátæk undir morgun.

Fúlslegir vindar blása í kaupstað slíkum,

þeir elska rifur á fátæklegum flíkum

þess fólks er stritar og sér þó aldrei borgun.

Á nöprum morgni gefur hún kú og kindum,

kristileg lokar hún eldhúshurð og fjósi.

Í Jesúnafni hún kveikir á koluljósi,

sem krokir dauft í fúlum austanvindum.

Hún sýslar föl um mjólkurfötu og meisa,

á meðan hugsar hún oft um smáa dreinginn,

því ef hann skyldi vakna veit það einginn.

Ég vildi ég mætti skó hans binda og leysa.