Hvergi smeykur ég syng minn söng,
sæll og glaður um dægrin löng.
Horfi ég út á hafið blátt,
held út á fjörðinn í norðurátt.
Í hvert eitt skipti ég sigli sæ,
sannri fyllingu lífsins næ.
Öldugjálfur mitt örvar blóð,
og í huga mér vekur glóð.
Út á hafið mig bátur ber,
blámi strandar í fjarska er,
úr augsýn hverfur hún eflaust brátt
ennþá held ég í norðurátt.
Öldur stækka og aukast ský,
áfram sigli ég fyrir því.
Hugur minn er svo hress og ör,
hættulaus þó ei sé mín för.
Þegar bára rís brött og há,
belgjast stormar um úfinn sjá,
aldrei meiri ég fögnuð fæ,
fer á kostum um úfinn sæ.
Þá er legg ég í lokaferð,
sem líka eins og hinir verð,
berir mig nýjar slóðir á.
Hvergi smeykur ég syng minn söng,
sæll og glaður um dægrin löng.
Horfi ég út á hafið blátt,
held út á fjörðinn í norðurátt.
Þegar bára rís brött og há,
belgjast stormar um úfinn sjá,
aldrei meiri ég fögnuð fæ,
fer á kostum um úfinn sæ.
Þá er legg ég í lokaferð,
sem líka eins og hinir verð,
berir mig nýjar slóðir á.