Sólin Kemur Aftur Upp

Að loknum degi leggst ég niður

ljósið fær að dofna.

Yfir huga færist friður

ég finn ég er að sofna.

Þá er samt birta augna þinna

inn í hjarta læðist.

Ég hlýju þína fæ að finna

og framar ekkert hræðist.

Ég held ég geti hugsað mér að hitta þig að nýju

er sólin kemur aftur upp með ennþá meiri hlýju.

Á meðan ríkti myrkrið kalt ég man hve heitt ég þráði

að hönd mín snerti hörund þitt er heim til þín ég náði.

Ég held ég vilji halla mér við hliðina á þér.

Með fögur ljóð og fullt af orðum

ég faðma myrkrið svarta

og birtan sem þú bauðst mér forðum

býr í mínu hjarta.

Ég frið í þínum faðmi þrái

er fljúga orð af vörum.

Nú vona ég að viskan fái

að verða fyrir svörum.

Ég held ég geti hugsað mér að hitta þig að nýju

er sólin kemur aftur upp með ennþá meiri hlýju.

Á meðan ríkti myrkrið kalt ég man hve heitt ég þráði

að hönd mín snerti hörund þitt er heim til þín ég náði.

Ég held ég geti hugsað mér að halla mér að þér.

Ég veit að titra varir mínar

þá verð ég samt að spyrja

hvert fóru hlýjar hendur þínar

þegar haustið var að byrja.

Nú hef ég þig í huga mínum

ég heyri rétta svarið

og ég sé í augum þínum

allt sem nú er farið.

Ég held ég geti hugsað mér að hitta þig að nýju

er sólin kemur aftur upp með ennþá meiri hlýju.

Á meðan ríkti myrkrið kalt ég man hve heitt ég þráði

að hönd mín snerti hörund þitt er heim til þín ég náði.

Ég held ég vilji halla mér við hliðina á þér.