Spegillinn í bréfinu

Ég þekkti mann með þunna skel,

Erfitt er að elska hann,

við olíuljós – gráan reyk,

Setti líf sitt að veði

með snjóinn upp að öxlum.

Þú sérð hann standa, horfa á

nema hryggð í nýjum degi

Hann stígur inn í skuggann,

Þú sérð hann þar sem hann stendur

með snjóinn upp að öxlum.

Þú hatar að sjá þreyttan mann,

Hann situr við borðið, lotinn í herðum,

Talar sjálfan sig í svefn,

með snjóinn upp að öxlum.

Býðurðu honum að ganga inn,

Þú hvíslar: Dyrnar eru opnar hér,

Um stund þau stara á þig tryllt,

og þú grefur snjóinn burtu frá hans öxlum.

cord-image