Stóri dagurinn

Ég mundi ekki eftir henni mömmu svona kátri,

mér leist ekki á það þegar inn í búr hún gekk.

„Hérna færðu, litli kútur, haug af súru slátri

því, heillin mín, í dag þú átt að byrja í fyrsta bekk.“

Því, heillin mín, í dag þú átt að byrja í fyrsta bekk“

Ég kunni ekki plús og mínus, kunni ekki að stafa,

kunni ekki litina og benti mömmu á það.

Líklega þá vilja börnin lítið með mig hafa

og lemja mig í klessu eða taka’í nasabað.

Og lemja mig í klessu eða taka’í nasabað.

Mamma tók þetta ekki gilt og mig í bílinn leiddi,

margoft sagðist ekki nenna að hlusta á þetta suð.

„Voða sætur“, sagði hún og vandlega mér greiddi,

„og vandræði þú leysir með að hlusta bara á Guð.“

„og vandræði þú leysir með að hlusta bara á Guð.“

Lengst í burt hún keyrði svo og leit ekki til baka,

lét mig ekki einu sinni hafa nestið mitt.

Þar var einmitt rúgbrauðssneið og risa skúffukaka

og rúsínur já þegar ég er búinn með allt hitt.

Og rúsínur já þegar ég er búinn með allt hitt.

Feiminn gekk upp tröppurnar með fjólubláar lúffur,

furðu erfitt lífið þegar allt á móti blæs.

Konan sagði að fötin ættu að fara í merktar skúffur,

ég fann bara aldrei mína enda ekki orðinn læs.

Ég fann bara aldrei mína enda ekki orðinn læs.

Svo fór ég inn í stofu númer fimmhundruð og átta

með fiðring bæði og ógleði í litla mallanum.

Furðulegur bæði var og frekar utangátta,

þeim fannst ég vera skrítinn svona í úti  gallanum.

þeim fannst ég vera skrítinn svona í úti  gallanum.

Þau hlógu að mér og allt í einu hafði ég víst pissað

heilmikið í buxurnar og grátandi út gekk.

Mamma, sko ég sagði þér að vel ég ósköp vissi’að

ég væri ekki tilbúinn að kenna fyrsta bekk.

ég væri ekki tilbúinn að kenna fyrsta bekk.

Ég væri ekki tilbúinn að kenna fyrsta bekk.

La, la, la, la, la, la

La, la, la, la, la, la, la la, la

La, la, la, la, la, la, la, la, la

La, la, la, la, la, la, la la, la