Þú ert vagga mín haf

Þú ert vagga mín, haf.

Hvergi værar ég svaf,

hvergi vordaga sæll i ég naut.

Við þinn bládjúpa barm

grét ég burtu minn harm.

Ég var barn þitt í gleð i og þraut.

Hvort sem brosir þín brá

eða brimhvít og há

rís þín bára í stormanna gný,

ber mig brennandi þrá

út á svellandi sjá

og þú syngur mér ljóð þitt á ný.

Eins og ólgandi blóð

er þitt lag og þitt ljóð,

þrungið lífi og voldugri þrá

til að rísa frá smæð

upp í himnanna hæð

þar sem heiðríkjan vaggar sér blá.

Þegar stórviðrið hvín

fegurst faldur þinn skín

og úr fjötrunum and i þinn brýst.

Eins og stormbarið strá

nötra strandbjörgin há,

Bb7

er þú stríðandi’ í hæðirnar ríst.

cord-image

Bb7

cord-image