Við dönsuðum í Ásbyrgi

Við dönsuðum í Ásbyrgi draumabláa nótt,

döggin svaf á greinum kristaltær.

Við    leiddumst út í skóginn og læddumst undurhljótt,

lágvært söng í runnum mildur blær.

Manstu ekki, vina, hve margs við nutum þá?

Manstu ekki æskunnar helgu´ og djúpu þrá?

Í minningum um þig hef ég sólskinsdrauma sótt,

síðan ertu hjarta mínu kær.

Þó árin hafi liðið hver endurminning skín,

ilmur vorsins berst um skógargöng.

Það    töfrar okkur stundum, það veistu, vina mín,

hve vornóttin er dásamlega löng.

Þó kvölddögg og húmrökkur hylji okkar slóð,

hugurinn minnist við gamalt ástarljóð.

Því eitt sinn fyrir löngu í Ásbyrgi um nótt,

æskan gaf og naut við dans og söng.

Þó kvölddögg og húmrökkur hylji okkar slóð,

hugurinn minnist við gamalt ástarljóð.

Því eitt sinn fyrir löngu í Ásbyrgi um nótt,

æskan gaf og naut við dans og söng.

Æskan gaf og naut við dans og söng.